...Tylko w samotności możemy być całkiem szczerzy i tylko wtedy zupełnie szczerości nie chcemy...

***********

Cicho, ciemno, nie widać nic prócz tego jaśniutkiego światełka płynącego prosto z ekranu mojego Asusa. W Winamp-ie ledwie słyszalnie, ale jednak włączona jest jak zawsze tylko ta jedna piosenka, w trybie powtarzania leci w kółko i w kółko i wciąż. 

Wszyscy śpią. Ja też powinnam. Powinnam już dawno przewracać się na drugi boczek, żeby mieć dość siły na wyłączenie przeraźliwie głośno dającego znać o swoim istnieniu, budzika o 6 rano.

 Nie śpię jednak. Nie potrafię. Nie chcę. Sen z powiek spędza mi jak co wieczór ta sama myśl. Świadomość tego iż budzeni pocałunkiem wstają z łóżka właściwą nogą wciąż przypomina mi o....a zresztą to i tak już nie ma żadnego znaczenia...

Tego już nie ma! Dla mnie już nie istnieje. Ale nie żałuję, że w ogóle się zaczęło....Właściwie to z rzeczy, które się wydarzyły nie żałuję żadnej, bo każda nawet ta, o której chciałoby się zapomnieć, dała mi jakieś doświadczenie i doprowadziła do obecnego momentu.

Mówię sobie, że nie warto, że już nigdy więcej, a jednak za każdym razem robię tak samo. 

 Ale może kiedyś w końcu się nauczę...Może kiedyś nauczę się nie popełniać tego największego błędu i nie powierzać całych swoich nadziei w kimś komu i tak się znudzę

...Może...

Tylko, że wtedy może już być za późno, bo życie to nie taśma magnetofonowa...nie można go przewinąć i puścić od nowa....

Coś co kiedyś dawało mi szczęście..teraz mi je odebrało...

I nie mam już nic...

Boje się..

Boję się być znów szczęśliwa...

Boje się, po prostu się boje.....

***********

             

...by-truskaweczka...